گردان چهار نفره

بسم‌الله مي‌گويم و آرام از توي گلستان مي‌آيم بيرون. پامرغي جلو مي‌روم. هر چند قدم يک ‌بار، از حرکت بازمي‌مانم و خوب دور و بر را نگاه مي‌کنم. تا وارد قرارگاه شويم، خطر زيادي تهديدمان نمي‌کند. در ديدشان نيستيم و خوبي‌اش اين است که روي خاکريز، سنگر ديدباني ندارند. اين‌جا پشت جبهه‌شان است و از اين نظر نگراني ندارند. برمي‌گردم و لاي بوته‌ها را نگاه مي‌کنم. سعيد چهارچشمي مواظبم است. سرش را به چپ و راست مي‌چرخاند و به هر نقطه‌اي که مشکوک مي‌شود، خيره مي‌ماند. اسلحه را محکم در دست گرفته و گويي صيادي است که مي‌خواهد بجهد روي شکار. من اسلحه ندارم. همان دو‌تا نارنجک همراهم هست. مي‌دانم که در اين‌جا با آن‌ها کاري از پيش نخواهم برد. بايد زودتر خودم را به خاکريز برسانم. آن‌جا امن‌ترين جا است. مکاني است که بايد در مرحله‌ي نخست در آن‌جا مستقر شويم. قدم به قدم جلو مي‌روم تا به خاکريز مي‌رسم. نفسي به راحتي مي‌کشم. آرام از سينه‌کش خاکريز بالا مي‌روم. لحظه‌اي وامي‌مانم و سپس سر بالا مي‌برم. حالا همه چيز جلوي رويم است؛ سنگرها، منبع آب، سربازي که کنار آن است، اتاقک جلوي ورودي قرارگاه، سربازي که توي آن با چيزي بازي مي‌کند، صداي آهنگ تند عربي و...