هيولك ها

فقط مي توانستم انتظار بکشم و ببينم چه وقت - يا با چه وضعي - بر مي گردد.دوياره به تخت بر گشتم.در زنگي ام هرگز اينقدر احساس گناه و بدبختي نکرده بودم.قبل از رفتن کولت زمان به سرعت سپري مي شد. حالا انگار ساعت هيچ حال جلو رفتن نداشت. در حالي که ترس و دلهره ام لحظه به لحظه بيشتر مي شد، همان جا دراز کشيدم.