كسي در آينه

اتاق راضيه سرد است. منتظر است تا دايي بهروز به او جواب بدهد. نشاني از دايي بهروز در آنجا نيست. راضيه با صداي بغض‌آلودي مي‎گويد: مادربزرگ! کاش مريض نمي‌شديد. مادربزرگ! خانه بدون شما هيچ لطفي ندارد. اگر شما نباشيد، زندگي ما سرد و بي‌روح است.» روي زمين دراز مي‎کشد و پلک‌هايش را روي هم مي‌گذارد. خسته است. خسته و بي‌حوصله. سعي مي‌کند بخوابد. در آن حال، دست سردي را روي پيشاني‌اش احساس مي‌کند. مي‌ترسد! به خودش جرئت مي‌دهد و مژه‌هايش را باز مي‌کند. مادربزرگ است….!