باباي سيمون و سي و يك داستان ديگر

کتاب باباي سيمون شامل سي‌ودو داستان کوتاه از بهترين آثار موپسان است. داستان‌هاي موپاسان پيچيدگي ذهن انسان مدرن را با رويکردي روان‌شناختي بررسي مي‌کنند. وي در اين داستان‌ها بر انسان و ترس‌هايش و ديگر رذايل اخلاقي زاده‌ي ترس تمرکز مي‌کند و شخصيت‌هايي دور از ذهن ما مي‌پردازد. به عنوان مثال شخصيتي بورژوايي را توصيف مي‌کند که کودن است يا شخصي روستايي که تحصيل‌کرده و زرنگ است.

گوستاو فلوبر که از نويسندگان تأثيرگذار فرانسه به شمار مي‌رفت، دوست خانوادگي موپسان بود و استعدادش را کشف کرده بود. وي به طور مداوم موپسان را به نوشتن تشويق و او را با چهره‌هاي مطرح دنياي ادبيات مانند اميل زولا و آلفونس دوده آشنا مي‌کرد. سال 1880 سالي تعيين‌کننده در زندگي موپسان بود. او در آن سال داستان تپلي را منتشر کرد.
اين داستان با استقبال بسيار خوبي رو‌به‌رو شد و موجب شد تا موپسان تصميم بگيرد پس از آن تنها به عنوان نويسنده فعاليت داشته باشد. در ده سال آينده او بيش از سيصد داستان کوتاه منتشر کرد که الهام‌بخش اکثرشان زندگي خودش بود. بعد از آن دوره‌ي ده‌ساله، موپسان به‌مرور دچار بيماري‌هاي عصبي شد و در نهايت افسردگي ماژور گرفت. ميل به خودکشي در او زياد شد و از اين مسئله رنج مي‌برد. احوالاتش در آخرين داستان‌هايش کاملاً مشهود است. در نهايت موپسان پس از چند ماه اقامت در آسايشگاه رواني درگذشت.