آتش بازي

«مهم ترين اركان زندگي آدم گاه در يك چشم به هم زدن زير و رو مي شود، طوري كه آدم حتي مهم ترين آن ها و پيوندشان با يكديگر را نيز از ياد مي برد و در مي يابد همه چيز تصادف محض است؛ آنچه رخ داده، آنچه رخ مي دهد و آنچه در آينده رخ خواهد داد. من ديگر سال تولد پدرم را درست به ياد ندارم و حتي يادم نيست آخرين بار كي او را ديدم و اين كه آن موقع چند سالش بود. آدم در جواني خيال مي كند اين جور چيزها فراموش ناشدني اند و در ژرفاي زندگي اش جاي دارند. اما وقتي جواني رفته رفته سپري مي شود، اين چيزها هم آرام آرام از دست آدم مي گريزند و ناپديد مي شوند.» داستان هاي اين مجموعه اغلب حكايت مادران و پدران بدحال يا بدآورده است و اثري كه حال و روز آن ها بر زندگي فرزندانشان مي گذارد، فرزنداني كه همواره از دور يا نزديك ناظر آن ها بوده اند. راوي ها حدود بيست و پنج تا چهل ساله اند و ماجرايي را در گذشته ي خود به ياد مي آورند، به اين اميد كه معني و اثر آن را در زندگي كنوني خود دريابند.