كوچه قهر و آشتي / در هواي انقلاب

آن روز احساس کردم گلويم به هم چسبيده.
انگار يک کپه خار، توي گلويم گير کرده بود؛ حتي نمي توانستم آب دهانم را قورت دهم. بدنم داغ و سرد مي شد. توي رختخواب افتادم. مادرم مرا به دکتر برد. توي داروخانه منتظر پيچيدن داروهايمان بوديم که از صداي فرياد چند مرد و ترمز ماشين، بيرون پريديم. چند مرد توي خيابان مي دويدند و سربازها هم با سپر و باطوم دنبالشان مي کردند. سربازها سر اسلحه هايشان را بالا گرفته بودند و تير هوايي مي زدند. مردم هم تک تک به سمت کوچه ها پراکنده مي شدند. ده دوازده جوان، جسد خونين نوجواني را بدون تابوت به دوش مي کشيدند و فرياد مي زدند: «هل من ناصر ينصرني»