استپ بي انتها

پيش از آن که کف اتاق را با گِل تازه بپوشانيم وسط آن يک چاله کنديم، چون اگر زمستان سيب زميني ها را در چاله بيرون کلبه انبار مي کرديم يخ مي زدند. پدر در اطراف بناهاي جديد مقداري کنده پيدا کرد و روي چاله گذاشت و چون هنوز روي کنده ها مقداري پوست درخت باقي مانده بود، کف اتاق حالت عجيبي پيدا کرد. حالا ما خانه شخصي و اجاق شخصي تابستانيِ بيرون خانه داشتيم که پدرم با آجر درست کرده بود و مي توانستيم، بي آن که مجبور باشيم براي پخت و پز در صف بايستيم و گوشه کنايه هاي دلسوزانه يا غيردلسوزانه، صميمانه و غيرصميمانه بشنويم، براي خودمان روي آن شيريني و سوپ درست کنيم.
آن بهار مادرم به وجود يک حمام عمومي، که به آن بانيا مي گفتند، در ده پي برده بود و بزرگ ترين آرزويش اين بود که به آن جا برود. چه مي شد اگر يکي دو هفته کمتر مي خورديم و پولش را صرف اين موهبت مي کرديم؟ محشر نبود اگر پيش از نقل مکان به خانه خودمان احساس پاکيزگي و سبکي مي کرديم؟
حمام عمومي ساختمان کوچکي بود که دو در ورودي داشت: يکي براي مردها و يکي براي زن ها. در آن جا ديديم که مادر تنها زني نبود که دلش لک زده بود براي تميزي، صف مراجعه کنندگان دراز بود و انتظار حداقل چند ساعت طول مي کشيد. ما منتظر شديم.