نظريه پسا استعماري و كرد شناسي

مطالعات پسااستعماري مي‌کوشد روابط پيچيده‌ي بين غرب و غيرغرب را بررسي کند. اين مطالعات با رويکردي نقادانه متعهد به گشودن فضايي است که در آن خاموش‌ماندگان بتوانند سخن بگويند و صدايشان شنيده شود؛ متعهد به گسترش چشم‌اندازها و تحليل‌هاي نظري، دانش‌ها و ادراکاتي است که در جهان‌هاي فکري بيرون از غرب توسعه يافته است.
کردشناسي قلمروي موضوعي است که در بطن اين نوع مطالعات قرار مي‌گيرد. از سده‌ي 17 ميلادي، بر اثر رقابت‌هاي استعماري، گرايش به تصرف ممالک شرقي، از جمله خاورميانه و قلمروهاي زندگي کردها، شکل گرفت و آن‌ها در مقام ملتي متمايز و تأثيرگذار جلب نظر کردند. «کردشناسي» که به‌نوعي حاصل اين توجه بود، تا ميانه‌هاي قرن بيستم در چارچوب «ايران‌شناسي» صورت مي‌گرفت. پس از آن، بخش پژوهش‌هاي کردشناسي در دانشکده‌ي شرق‌شناسيِ آکادمي علوم سن‌پترزبوگ به‌صورت مستقل به کار خود ادامه داد. در بخش تجربي کتاب حاضر، آثار نويسندگان غربي درباره‌ي مردم کرد و سرزمين آن‌ها در حوزه‌هاي تاريخ، مردم‌شناسي و جامعه‌شناسي تحليل شده است.