زوال

اولين چيزي که مي‌فهمم اين است که پتويم سر جايش نيست. آخرين بخش آداب شبانگاهي‌ام‌ بالاکشيدنش تا چانه‌ است و آن هم هيچ‌وقت پايين نمي‌افتد، حتي اگر با بدترين کابوس‌ها دست و پنجه نرم کنم. اما يک چيزِ ديگر هم سر جايش نيست، اينکه سعي مي‌کنم تکان بخورم و با اينکه ظاهراً فلج نشده‌ام، دست‌هايم به تنم چسبيده. ذهنم کند شده و وحشت رفته رفته فرا مي‌گيردم. دست و پا مي‌زنم، به چپ مي‌چرخم و يک بازو را رها مي‌کنم. دست لرزانم بالا مي‌رود. هنوز چند سانت بالاتر نرفته که به سنگي سرد مي‌خورد. پلک مي‌زنم. نوک مژه‌هايم به پوستم مي‌خورند و دوباره سر جايشان برمي‌گردند، که همين يعني چشم‌هايم بازند. تاريکيِ راکد و فشرده‌ آن‌قدر غليظ است که نمي‌توانم دستِ لرزانم را ببينم، حتي وقتي بازويم را خم مي‌کنم و انگشت‌هايم را روي چشم راست، و بعد چپ فشار مي‌دهم ـ آرام، خيلي آرام ـ تا خيالم جمع شود هر دو سرجايشان هستند و از کاسه درنيامده‌اند. چشم‌هايم سالِمند اما وقتي متوجه شکلِ زندانم مي‌شوم، خاطرجمعي‌ام به سرعت از بين مي‌رود. وقتي که بالش نازک زير سرم را حس مي‌کنم، شيبِ سنگ سرد و آستر‌ مخملي را... اين تاريکي، تاريکيِ تابوت است.