پرندگان مي‌ روند در پرو بميرند #

علم دارد با افتخار، همه‌جوره هوار مي‌شود سرِ آدمي‌زاد. کافه‌اي را ميان تل‌ماسه‌هاي ساحل پرو به نام خودش مي‌زند، همه‌کسش مي‌شود اقيانوس، البته که تنگِ اين هم توجيهي چسبيده: مگر نه اين‌که اقيانوس تصويري است از زندگي بي‌پايان، وعده‌ي حياتِ پس از مرگ، واپسين تسکين؟ کمي شاعر... شانس بياورد روح وجود نداشته باشد؛ تنها راه براي اين‌که دُم به تله ندهد. همين روزهاست که دانشمندان بروند سراغش و جِرم حجمي‌اش را حساب کنند، غلظتش را اندازه بگيرند و سرعتِ عروجش را تخمين بزنند... وقتي فکرش مي‌رود پيش ميلياردها روحي که از آغاز تاريخ پر زده‌اند و رفته‌اند بالا، اشکش درمي‌آيد: چه منبعِ خارق‌العاده‌اي از انرژي هدر رفته. خوب است چندتايي سد عَلم کنند تا درست موقع عروج بگيرندشان. کل زمين را مي‌شود با انرژي‌شان روشن کرد. همين روزهاست که سرتاپاي آدمي‌زاد مصرفي بشود.