قلبي به اين سپيدي

هنوز داشت مي‌آمد، از خيابان رد شد، از جلوِ چند ماشين گريخت، اهميتي به چراغ راهنما نداد و ديگر به لبه? ميدانگاه رسيد، ايستاد، شايد براي اين‌که استراحتي به پا و ساق پاي زيبايش بدهد يا اين‌که دوباره دامنش را صاف کند، اين‌بار اين کار را با دقت بيشتري انجام داد چون ديگر آدم خاصي داشت نگاهش مي‌کرد که شکل دامنش و طرز قرار گرفتن آن برايش مهم بود. هنوز سرش بالا بود و نگاهم مي‌کرد، باز هم نگاهش برگشت، انگار چشمش چپ بود، چشم‌هايش کمي به سمت چپ من متمايل بود. شايد در آن فاصله ايستاده بود تا نشان بدهد عصباني است و حالا که بالاخره پيدايم کرده آمادگي ديدارم را ندارد، انگار ديگر به اندازه? چند دقيقه قبل ناراحت نبود و احساس نمي‌کرد اشتباه کرده. بعد چيزهاي ديگري گفت، همه? آن‌ها را هم با همان حالت دست و حرکت انگشتانش گفت، همان حالتي که انگار مي‌خواهد چيزي را بگيرد ...