شيفتگي ها

راستش را بخواهيد خودم هم درست نمي‌دانم. مثلاً وقتي کسي مي‌ميرد، هميشه به اين فکر مي‌افتيم که کار از کارِ چيزهايي يا شايد هم همه‌ي چيزها گذشته است ــ قطعاً ديگر خيلي دير شده که همچنان منتظر بمانيم ــ و به او مثل يک سانحه بي‌توجهي مي‌کنيم. براي آن‌ها که به ما خيلي نزديک‌اند هم همين‌طور است. هر چند پذيرش مرگ‌شان براي ما فوق‌العاده سخت‌تر است، براي‌شان سوگواري مي‌کنيم و تصويرشان در ذهن‌مان مي‌ماند، چه وقتي بيرون هستيم و چه موقعي که در خانه‌ايم؛ گو اين‌که تا مدت‌ها باور داريم هيچ‌وقت نمي‌توانيم به نبودشان عادت کنيم. هر چند از همان اول ــ از لحظه‌ي مرگ شخص ــ مي‌دانيم که ديگر نمي‌توانيم رويش حساب کنيم...