جامعه شناسي هنر (شيوه هاي ديدن)

هسته‌ي اصلي برنامه‌ي پژوهشي جامعه‌شناسي هنر اين گزاره است که تاريخ هنر «تاريخ تحول درون‌ذاتي سبک‌هاي هنري نيست» بلکه داستان کشمکش گروه‌ها و گفتمان‌ها بر سر هويت‌بخشي به برخي آثار و دريغ‌داشتن اين هويت/برچسب از برخي ديگر است. اين کشمکش‌ها همواره در چارچوب يک «قلمرو» رخ مي‌دهند و درواقع برسازنده و خميرمايه‌ي شکل‌دهنده‌ي همان «جهان هنري» يا «ميداني»‌اند که چيزي به اسم هنر و کسي به نام هنرمند در آن‌جا خلق مي‌شود.
آفرينش هنري و پويايي اجتماعي عميقاً در هم‌تنيده‌اند و درک روشمند اين درهم‌بافتگي مستلزم طرد و نفي اسطوره‌هايي چون «ذات/اصالت اثر هنري»، «منشأ بدوي هنر» و «رازآلودگي/تقدس هنر» است. اين کتاب، مشتمل بر مقالاتي در دو بخش تئوريک و مطالعه‌ي تجربي، مي‌کوشد اهم آراي نظريه‌پردازان اين حوزه را به بحث و نقد بگذارد و سپس با ارائه‌ي چند کار تحقيقاتي در خصوص موضوعات متنوع اين حوزه (موسيقي، سينما، نقاشي، معماري، اپرا) نمونه‌هايي از شيوه‌ي انجام مطالعه‌ي تجربي و نتايج آن‌ها را در اختيار خواننده قرار دهد.