نظريه هاي فلسفي و جامعه شناختي در هنر

براى درک آثار هنرى و لذت‏‌بردن از آن‌‏ها لازم نيست از معلومات‌مان درباره‌ي زندگى و عواطف و احساسات مربوط به آن يارى بجوييم. هنر، به‌‏تنهايى، ما را از جهان پويش‌‏هاى انسانى به جهان حظّ والاى زيباشناختى فرامى‌‏برد. با تأمل در آثار هنرى و تجربه‌ي زيباشناسانه حاصل از آن، دمى از تعلقات روزمره‌ي بشرى آزاد مى‏‌شويم؛ از گذشته و آينده مى‌‏رهيم و به ترازى فراتر از سَيَلان عادى حيات برکشيده مى‌‏شويم. اين ديدگاه نمونه‌ي بارزى است از ديدگاه‌‏هاى درون‏‌نگرانه در خصوص هنر که در تقابل با ديدگاه‏‌هاى برون‏‌نگرانه قرار مى‌‏گيرند. ديدگاه‌‏هاى برون‏‌نگرانه هنر را در متن تحولات اجتماعى بررسى مى‌‏کنند و از اين رو جامعه‌‏شناسى هنر را پى مى‌‏نهند.
اين مجموعه، چنان که از نام آن نيز برمى‏‌آيد، تلاش مى‌‏کند ضمن بررسى سير تکوين نظريه‏‌هاى فلسفى و جامعه‌‏شناختى هنر، تازه‏‌ترين تحولات آن‌‏ها را به بحث بگزارد و نشان دهد که اين نظريه‌‏ها در صورت‌بندى تعاريف متنوع از هنر، از ديدگاه‌‏هاى زيبايى‏‌شناختى و جامعه‏‌شناختى، چه نقشى ايفا مى‌‏کنند.