قلب هاي نارنجي

ساده ساکت ماند. پدر کتابش را روي زمين، کنار مبل گذاشت: نوجواني هم مي تواند بهترين دوران زندگي آدم باشد و هم بدترين.
ساده گفت : خب هر دوره اي از زندگي آدم مي تواند اين جوري باشد.
پدر لبخند زد: خب آره، حادثه هاي تلخ و شيرين مي توانند مثلا پيري آدم را تلخ و يا شيرين کنند؛ اما در نوجواني فقط حادثه ها نيستند که تاثير گذارند. خيلي چيزهاي ساده و پيش پا افتاده مي توانند آدم را کله معلق کنند. چجوري بگويم، حتي قلب يک نوجوان با قلب بقيه آدم ها فرق دارد.
ساده سعي کرد قلبش را حس کند: چه فرقي؟
پدر لبخند زد: قلب آن ها قرمز نيست، نارنجي است. خيلي هم نازک تر از بقيه قلب هاست؛ براي همين است که اين قلب هاي نارنجي به يک مراقبت ويژه احتياج دارند؛ چون ممکن است تا بيايند قرمز بشوند، هزار تا رنگ ديگر به خودشان بگيرند؛ اما اگر اين سال هاي تغيير رنگ درست بگذرند، درک آدم از واقعيت ها بالا تر مي رود. آن وقت متوجه داشته هايش هم مي شود، داشته هايي که فقط با پول به دست نمي آيند؛ اما يک نوجوان فقط نداشته هايش را مي بيند.