مسخ (نسخه انتقادي نورتن / پيشينه و زمينه)

مسخ با آن‌که به کرات نقد شده، اما اثري کامل است. الياس کانتي، نويسنده‌ي برجسته و برنده‌ي جايزه‌ي ادبي نوبل مي‌گويد: «در مسخ، کافکا به اوج استادي خود رسيد: چيزي نوشت که هرگز نتوانست از آن فراتر برود.» منتقدان باور دارند، خوانندگان بارها و بارها به سوي اين اثر رفته‌اند تا مغلوب و تفسيرش کنند؛ زيرا هيچ‌کس تاکنون نتوانسته اين رمان را درک کند. اما همچنان صداي مسخ در اتمسفر ادبي جهان شنيده مي‌شود: «مرا تفسير کن! مرا تفسير کن! يا مقهورم شو.»
مترجم هدفش را از ترجمه‌ي جستارهايي که در مرکز پژوهش ادبيات دانشگاه ووپرتال آلمان نگاشته شده، آگاه کردن خوانندگان ايراني با بخشي از تازه‌ترين جريان‌هاي نقد درباره‌ي رمان مسخ مي‌داند. در ميان نقدها، قرائت‌هاي پسا‌ساختارگرايانه نيز وجود دارد. مقاله‌ي پروفسور اريک سانتنر، استاد دانشگاه پرينستون، بر مبناي روانکاوي پسافرويدي مختص اين کتاب نگاشته شده است. پروفسور هارتموت بيندر، کافکا‌شناس برجسته هم جستاري زير عنوان «سفر دراز تا چاپ» نوشته که در آن جزئيات تاريخي اين رمان بررسي شده است. مقاله‌ي ديگري از ديدگاه «گرته» به ماجرا نگاه مي‌کند و مي‌پرسد چرا هيچ‌کس گرته را نديده است؟ مثل افيليا که مي‌گويند در هملت ديده نشده و بعدها فمينيست‌ها به آن پرداختند.