نامه به فليسه

مکس براد، پس از مرگ کافکاي 41 ساله، نامه‌اي در کشوي ميز نويسنده پيدا کرد که از او خواسته بود خاطرات، دست‌نوشته‌ها، نامه‌ها و طراحي‌هايش را بسوزاند. اما دوست ساليان دراز کافکا دقايقي پيش از بسته شدن مرز چکسواکي توسط نازي‌ها، همراه دست‌نوشته‌ها از کشور خارج شد. بعد از دو ماه در مکاني امن مستقر شد، دست‌نوشته‌ها را خواند. قرارداد انتشار رمان‌هاي محاکمه، قصر و آمريکا را با ناشر امضا کرد. او به عشق کافکا و فليسه باوئر پي ‌برد.
کافکاي خجالتي، سر‌به‌زير و درون‌گرا پس از مدت‌ها کلنجار رفتن با خود، روز بيستم سپتامبر سال 1912 در نامه‌اي خود را اين‌گونه به فليسه معرفي کرده بود: «فرانتس کافکا هستم. من کسي هستم که در خانه‌ي رئيس برود با شما آشنا شدم.» و اين‌چنين نامه‌نگاري نويسنده‌ي مشهور و دختري يهودي آغاز شد. هنگام ديدار، کافکا در حين کار در شرکت بيمه خود را وقف نوشتن کرده بود. در طول ارتباط پنج‌ساله‌شان به‌ندرت همديگر را ملاقات مي‌کردند. بيماري، شکنندگي روحي و نوشتن از جمله عوامل سفر نکردن کافکا به برلين بود. بررسي دقيق نامه‌ها، رفتارهاي دوگانه‌ي کافکا را نشان مي‌دهد.
نويسنده‌ي مشهور در يک نامه معشوقش را سرزنش مي‌کند و در نامه‌ي ديگر به او عشق مي‌ورزد. اما سرانجام اين رابطه‌ي عاشقانه در پايان کتاب هشتصدصفحه‌اي که مکس براد نقش اساسي در انتشارش داشت، هيچ است. آن‌ها دو بار مقدمات مراسم ازدواج را فراهم کردند. هر دو بار کافکا بدقولي کرد و در نامه‌اي به فليسه نوشت: «ترجيح مي‌دهم در تعطيلات بنشينم و داستان‌هايم را کامل کنم.»