ورق هاي روي ميز

فرض کنيم گزارش‌گري بنويسد دختر جوان زيباي بيست و دوساله‌اي درگذشت. او قبل از مرگ از پنجره اتاقش نگاهي به دريا انداخت و براي سگ محبوبش، باب، بوسه خداحافظي فرستاد و سپس شير گاز منزلش را باز کرد و خودش را آماده مرگ کرد. خب. چه کسي اهميت مي‌دهد که آن دختر بيست و دو سالش نبوده و بيست و شش سال داشته. اتاقش رو به دريا نبوده و رو به خشکي بوده. اسم سگش باب نبوده و بوني بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها مي‌توانند اين کار را بکنند، چه اشکالي دارد که من هم درجه‌هاي مأموران پليس را اشتباه کنم يا عوض کلمه هفت‌تير از تپانچه استفاده کنم يا در مواردي که منظورم ديکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم يا مثلاً از سمي نام ببرم که درجا شخص را مي‌کشد و آدم فرصت نفس کشيدن هم پيدا نمي‌کند؟ اين چيزها مهم نيست. مهم اين است که چند تا جنازه داشته باشيم. اگر هم ديديم داستان بي‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بيش‌تر کنيم.