مواجهه با مرگ

فقط مرگ است كه مي تواند به زندگي معنا بدهد. چيزي كه تا ابدالآباد وجود داشته باشد،معنا هم ندارد. به علاوه اگر پاياني وجود نداشته باشد، كليتي هم وجود ندارد و وقتي كليتي وجود نداشته باشد، هويتي هم وجود ندارد. اگر نابودنشدني بوديم، نمي توانستيم در مقام فرد انساني موجوديت داشته باشيم. با اين تفاصيل مرگ برايمان اتفاق نيست. بخش لاينفكي از زندگي است. اگر قرار است وجود داشته باشيم، مرگ هم بايد باشد. پس مرگ نه تنها بدبياري نيست - فاجعه اي نيست كه از بيرون بر ما تحميل شود و ما را نابود كند - بلكه پيش شرط زندگي معنادار است. بنابراين نمي توانيم، هم توقع داشته باشيم زندگيمان معنايي داشته باشد، هم از مرگ متأسف باشيم. چون تأسف از مرگ يعني تأسف از موجوديت فردي.