شيخيه و بابيه در ايران

اعتقاد به موعود عدالت‌گستر جهانى، يكى از باورهاى اساسى كليه اديان الهى بوده است، به طورى كه در كتاب‌هاى آسمانى زبور، اوستا، تورات، انجيل و قرآن به ظهورِ منجىِ آخر زمان بشارت داده شده است. متأسفانه اين باور حيات‌بخش، همواره از ديرباز مورد طمع شيّادان، بدكيشان و دشمنان اسلام بوده است و تا كنون تعداد زيادى از دغل بازان، با ادعاى مهدى بودن و يا ارتباط با آن حضرت، موجب گمراهى و تباهى دين و ايمان عده بسيارى ديگر شده‌اند. محمدمهدى سنوسى، غلام احمد قاديانى، شيخ احمد احسايى، سيد كاظم رشتى، سيد على‌محمد باب و ميرزا حسينعلى نورى نمونه‌هاى اين گونه شيّادان و فريبكاران هستند. در باب فرقه هاي برساخته با پوشش ديني، کار پژوهشي چنداني انجام نگرفته است. شيخيه و بابيه در نتيجه تحولات اجتماعي و سياسي که از دوران صفويه در ايران پديد آمد با انديشه هاي بدعت گذاري هاي ديني پديد آمدند و بالاخره سر از آبشخور قدرت هاي استعماري برآوردند.مهدي نورمحمدي با صرف چند سال کار پژوهشي و سرکشي به متون متعدد تاريخي، توانسته اثري جامع دراين باره بپردازد که مي تواند به منزله ي دري براي راهگشايي بر پژوهش هاي بيشتر در اين زمينه باشد.