ايدئولوژي زيبايي شناسي

تري ايگلتون در ايدئولوژي زيبايي‌شناسي، که شايد مهم‌ترين اثر و يکي از جاه‌طلبانه‌ترين آثار اوست، خاستگاه‌ها و ضرورت‌هاي پنهان در پس شکل‌گيري حوزه‌اي که «زيبايي‌شناسي» نام گرفت را مورد بحث قرار مي‌دهد و مسيرِ دويست‌وپنجاه‌ساله‌ي سنت تفکر اروپايي درباره‌ي هنر را در پرتو نسبت‌هاي لاينفکِ سه ضلع‌ حقيقت (فلسفه)، زيبايي (هنر) و خير (اخلاق) مورد بحث قرار مي‌دهد.

آن‌چه به روايت ايگلتون قوت و فوريت مي‌بخشد، فهم اين نکته است که نظريه‌هاي هنر متفکران عصر مدرن در حقيقت گره‌گاه مهم‌ترين مسائل انساني و تاريخي‌ِ اين دوره پرتلاطم است. به اين ترتيب، روايت ايگلتون از تاريخ زيبايي‌شناسي مدرن به جاي آن‌که صرفاً مروري بر «ديدگاه‌هاي مختلف متفکران درباره‌ي هنر» باشد، با در نظر داشتن پيوندهاي زيبايي‌شناسي، اخلاق، و سياست، درکي عميق از علت آن حسِ ضرورت، معنا، و اهميتي را به ما مي‌بخشد که در عصر مدرن با ايده هنر، اثر هنري، و «تجربه زيبايي‌شناختي» همراه گشته است. ايگلتون در چهارده فصل کتاب به ترتيب به متفکران انگليسي، کانت، شيلر، فيشته، شلينگ، هگل، شوپنهاور، کيرکه‌گارد، مارکس، نيچه، فرويد، هايدگر، بنيامين و آدورنو مي‌پردازد، و در فصل آخر نيز ضمن پرداختن به فضاي پست‌مدرنيستيِ دهه‌هاي آخر سده‌ي بيستم و طرح ديدگاه‌هاي متفکراني چون فوکو، ليوتار، و هابرماس، جمع‌بندي خود از بحث را ارائه مي‌هد.