بيرون ذهن من

من در محاصره‌ي هزاران کلمه‌ام. شايد هم ميليون‌ها. کليساي جامع. مايونز. انار. مي‌سي‌سي‌پي. نئوپوليتن. کرگدن. ابريشمي. ترسناک. رنگين‌کمان. غلغلک. عطسه. آرزو. نگراني. کلمات هميشه مثل دانه‌هاي برف دورم چرخيده‌اند؛ ظريف و متفاوت از هم، و بدون اينکه بتوانم لمسشان کنم کف دستم آب شده‌اند. جايي در درونم، کلمه‌ها روي هم جمع مي‌شوند و يک توده‌ي بزرگ مي‌سازند. قُله‌هايي از عبارت‌ها و جمله‌ها و کلمات ربطي. حاضرجوابي‌ها. جوک‌ها. آوازهاي عاشقانه. از همان بچگي، يعني سه‌چهار ماهگي‌ام، کلمات برايم مانند هديه‌هايي مايع و شيرين بودند و من آنها را مثل ليموناد سر مي‌کشيدم. مزه‌مزه‌ مي‌کردم. آنها به فکرها و حس‌هاي درهم و برهم من نظم مي‌بخشيدند. وقتي پدر و مادرم حرف مي‌زدند انگار پتوي گرمي دورم پيچيده مي‌شد. آنها حرف مي‌زدند و از زمين و زمان مي‌گفتند. کلمه‌ها و ترکيب‌هاي تازه به کار مي‌بردند. بابا برايم آواز مي‌خواند. مامان قدرتش را توي گوشم نجوا مي‌کرد. هر کلمه‌اي را که مي‌گفتند يا در مورد من به کار مي‌بردند، جذب مي‌کردم و به خاطر مي‌سپردم. تمامشان را.