گاو بازي

داشتيم در خيابان خودمان راه مي‌رفتيم. كوين كنار در ايستاد و با چوبدستيش كوبيد رويش. در حياط خانه خانم كويگلي بود: يكسره از پنجره نگاه مي‌كرد ولي هيچ‌وقت كاري نمي‌كرد.
«كويگلي!»
«كويگلي!»
«كويگلي كويگلي كويگلي!»
ليام و آيدان پيچيدند توي كوچه بن‌بستشان. ما هيچ‌چيز نگفتيم، آن‌ها هم هيچ‌چيز نگفتند. ليام و آيدان مادرشان مرده بود. اسمش خانم اكانل بود.
من گفتم:«عاليه نه؟»
كوين گفت: «آره، باحاله.»
حرف اين بود كه مامان آدم مرده باشد. سندباد، برادر كوچك من، شروع كرد گريه كردن. ليام توي مدرسه هم‌كلاس من بود. يك روز شلوارش را كثيف كرد ـ بويش مثل باد داغ موقع باز كردن در فر خورد توي صورتمان ـ و آقا معلم هيچ كاري نكرد، نه داد كشيد نه با كمربند زد روي ميزش نه كار ديگر. به ما گفت دست به سينه بنشينيم و خودمان را بزنيم به خواب و وقتي اين كار را كرديم ليام را از كلاس برد بيرون. كلي طول كشيد تا برگردد، ليام هم اصلا برنگشت...