باغ هاي كيوتو

بهت گفته بودم كه او پسر خوش قيافه‌اي بود؟ خيلي خوب نمي‌شناختمش ولي موهاي قرمز رنگي داشت، مثل من و صورتي لاغر و مهربان. احتمالا زيباترين چهره‌اي كه تا حالا ديده‌ام. بايد اين را به خودش مي‌گفتم، ولي خيلي خجالتي بودم، اين‌طور فكر مي‌كردم: شايد منتظر نيست تا فرصتي پيش بيايد و چيزي به من بگويد ولي منتظر است تا حرفي از من بشنود...