مخلوقات غريب

ژوليده در را باز کرد. چهارتايي وارد شدند. مرد پالتوپوش گفت: «سلام ارباب من! آمديم براي شام آخر. آمديم که خلاص‌مان کني امشب.» دو کيسه‌ي پر از نان و ميوه و خوراکي‌هاي ديگر را گذاشت کنار ديوار و کادو حلقه‌ايش را داد دست ژوليده. زني که باراني کوتاه قرمز پوشيده بود گفت: «مَلک! نگو ارباب من، بگو ارباب ما.» ملک گفت: «باشد ململ جان. واقعاً که چه اسم‌هايي! ارباب ما، امشب لايق مي‌شويم که نام‌مان را بگويي و از اين بي‌نامي نام‌هاي قلابي دربياييم؟ نه؟ باشد. اين‌طور نگاه نکن ديگر، که يعني اصلاً هيچ‌وقت نخواهي گفت. اگر اصلاً وقت ديگري باشد. حالا، ارباب ما، پالتوم را کجا کثيف کنم؟»