زندگي عزيز

اين روزها اگر پدر يا مادري عمر طولاني کند، مي‌فهمد غير از اشتباهاتي که خيلي خوب از آن‌ها آگاه است، مرتکب اشتباهاتي شده که به خودش زحمت نداده از آن‌ها آگاه شود. بفهمي نفهمي در دل احساس خفت مي‌کند، گاهي از خودش متنفر مي‌شود. تصور نمي‌کنم پدرم چنين احساسي داشت. مي‌دانم اگر يک‌وقت او را ملامت مي‌کردم که چرا با تسمه چرمي تيغ اصلاح يا با کمربندش به جانم افتاده، شايد چيزي مي‌گفت در اين مايه که دلش مي‌خواسته يا ناچار بوده اين کار را بکند. در آن زمان آن شلاق‌زدن‌ها در ذهنش –اگر اصلاً ذهنش را مشغول مي‌کرد– چيزي نبود جز ادب‌کردن بچه‌اي از سر ضرورت و به نحو مناسب، بچه پررويي که خيال مي‌کرد مي‌تواند هر کاري دلش مي‌خواهد بکند. شايد در توجيه اين تنبيه‌ها مي‌گفت: «خيال مي‌کردي خيلي زرنگي.»