مرگ يك كندودار (مجموعه داستان)

«... نامه بيمارستان ناحيه واسترس رسيد، نخواستم بازش كنم، آن را كنار گذاشتم و روزنامه‌ها و مجله‌ها را تندي خواندم و ... بعد سگم را به گردش مفصلي بردم... زندگي‌ئي كه اكنون دارم، زندگي واقعي است. خوب يا بد، جدا از ديگران يا زيبا، زندگي واقعي من است... و اكنون چيزي قوي‌تر از تمام دادگاه‌ها، حكومت‌ها و مقام‌ها، در صدد است آن را از من بگيرد... عادلانه نيست... اين نامه يا به من خبر مي‌دهد كه اصلا چيز مهمي نيست، يا اعلام مي‌كند كه من سرطان دارم و به زودي مي‌ميرم... بنابراين، عاقلانه‌ترين رفتار اين است كه آن را باز نكنم، زيرا تا وقتي كه بازش نكنم باز هم اميدي باقي است...» گوستافسون: «سرطان هم در اين رمان نوعي استعاره است. نسل من به شدت به آرمان‌شهرها اعتقاد يافته است. اين‌ها مي‌توانند انسان را به بردگي بكشانند. راه‌حل‌هاي گسترده اجتماعي بي‌خطر نيستند... پرسش چنين مطرح مي‌شود كه بدانيم آيا ترقي فكري توتاليتر نيست...»