گورچين

آينه‌ها را دوست ندارد؛ اما هميشه اسيرشان مي‌شود. كسي توي آينه هست كه همان نگاه اول گيرش نمي‌اندازد. از روزي كه مارال با مهري به خانه آمد، كسي نشست تو آينه‌هاي دور و بر صفا. صورتش را خوب نمي‌بيند. چيزي محو است با چشم‌هايي كه زل مي‌زنند به صفا. زل مي‌زنند به سياهي چشم‌هاش، كه ديگر برقي ندارند. اين روزها كلافه‌تر از هميشه است. مي‌خواهد اين تيغ لعنتي را بردارد و بكشد به صورتش، آن‌قدر كه خون بزند بيرون از پوست. كاش با سوزش پوست، سوختن دل از يادش برود. كاش مي‌توانست گريه كند. چند سال است گريه نكرده‌ام؟ هيچ‌وقت دل سير گريه نكردم. مرده‌شور مرا ببرد با اين مردانگي كه هميشه بند دو قطره اشك بوده.