قصه هاي سرزمين دوست داشتني

وقتي مالوي برگشت پشت ميزش در واشنگتن، رفت سراغ پرونده‌هايي كه آن‌ها را به خاطر مرگ پسر در رزگاردن گذاشته بود كنار. يكي از آن‌ها كيفر خواست امكان باج‌گيري بود، واقعا سوژه‌اي داغ، اما همين كه نشست فكرش هزار راه رفت. دفترش اتاقكي با پارتيشن شيشه‌اي بود. مشرف به دفتر مركزي بود و ميزهاي رديف شده داشت جايي كه منشي‌ها و آن‌ها كه جايگاهي پايين‌تر از بازرس داشتند، سركارشان بودند. وقتي تلفن‌ها زنگ مي‌زدند انرژي مي‌گرفت. آدم‌هايي بودند كه تروفرز مي‌رفتند دنبال كارشان اما نمي‌توانست جلو اين احساس‌اش را بگيرد كه دارد به يك اتاق پر بچه نگاه مي‌كند. مطمئنا آن‌جا هركسي دست‌كم بيست سال از او جوان‌تر بود. لاغرتر و پرانرژي‌تر.