اومون را

خواب ماه را ديدم، به همان شكلي كه ميتيوك در زمان بچگي‌هاي‌مان مي‌كشيد، آسمان سياه، دهانه‌ آتش‌فشان‌ها زرد كم‌رنگ و رشته‌كوهي در دوردست. يك خرس كه پنجه‌هايش را جلوي پوزه‌اش گرفته بود، و نشان طلايي قهرمان بر پوستش داشت، آرام به سمت توپ آتشين خورشيد كه بر فراز افق معلق بود مي‌رفت. لبانش را انگار از درد به هم فشار مي‌داد و از يك گوشه دهانش خون جاري بود، ناگهان ايستاد و رو به من كرد. احساس كردم نگاهم مي‌كند و سرم را بالا آوردم و به چشمان آبي ساكنش خيره شدم. خرس با ملايمت گفت «من و هر چيز ديگري كه در اين دنيا وجود دارد همه و همه روياي موجودي هستيم كه خواب مي‌بيند.»