بي پناه

ماشين به دليل خوش‌بوکننده‌اي که از آينه آويزان بود بوي وانيل گرفته بود. اين بو را دوست دارم. مي‌دانم که زياد بوي خوبي ندارد اما پدرم هميشه يکي از آن‌ها توي ماشينش داشت. آن روز دونفري رانندگي مي‌کرديم. لوکا ترمزدستي را گرفته بود، هميشه وقتي من پشت فرمان بودم مي‌ترسيد. البته به او حق مي‌دادم. واقعاً براي بقيه ي مردم توي خيابان خطرناک بودم، نمي‌توانستم روي هيچ کاري تمرکز کنم. تا جايي که مي‌توانستم تمام حواسم به جاده بود، اما باز هم فکر مي‌کنم اگر يک‌دفعه ماشيني از روبه‌رو سر مي‌رسيد، حتي به اندازه? چرخاندن فرمان هم نمي‌توانستم واکنش نشان بدهم...