در محاق

کتاب حاضر دو بخش دارد: «در محاق» و «گذشته‌اي هست که نمي‌گذرد». داستان کتاب درباره‌ي زني پنجاه‌ساله است که در آستانه‌ي سال جديد به فکر تعويض دفترچه تلفن مي‌افتد: «ليواني چاي مي‌ريزد و سماور را خاموش مي‌کند. مي‌خواهد قبل از آمدن مهمانان شماره‌ي تلفن‌هاي سررسيد سال 82 را به سررسيد سال 83 منتقل کند.» با انتقال هر نام و شماره به دفترچه‌ي جديد، خاطراتي برايش تداعي مي‌شوند. هر حرف دفتر او را به گذشته‌ و مرور آدم‌هاي مختلف پرتاب مي‌کند. در بخشي از متن کتاب آمده است: «نتيجه فوق تصورش بود. وقتي مهران را در آتليه کنار آن زن ديد، تماشاي حرکات آشنايش مثل اين بود که فيلمي تکراري را مي‌بيند؛ درست همان فيلم، با همان نقش اول، با همان رفتار و گفتار، با همان چشمان پر‌خواهش و دستپاچگي‌اي براي جلب نظر زن، کاملاً بي‌توجه به او که ناظرِ بود و مي‌ديد. عجيب بود؛ و عجيب‌تر خودش بود که بعد از انکار مهران، در سياهچاله‌ي عميقي فرو رفت؛ شايد سياهچاله‌ي زخمي کهنه، زخم طرد، زخم گزينش ديگري، زخم تيزي زواياي مثلثي که مهران آن‌قدر دوست داشت، دملي دردناک که بزرگ شده بود و حالا مستقل از خود مهران، که ديگر اصلا در ميان نبود، از زير پوست بيرون مي‌زد و آزار مي‌داد.»