زن ستيزي

با نگاهي گذرا به داستان‌هاي پاوزه مي‌توان به شيوه‌ي بديع داستان‌سرايش پي برد نگاه او چون دوربين فيلم‌برداري حركت مي‌كند شيوه‌اي مدرن و سده 20 كه از بهترين شيوه‌هاي سنت ادبيات جهان پيروي مي‌كند او ستاينده رنگ‌ها رايحه‌ها و طعم‌هاي اقليمي است اما با اقلمي كه خطاب به جهان را به عنوان هدفي پيشتاز اساس و بنيان‌هاي شكل‌هاي تازه‌ي تجربي داستان‌نويس خود قرار مي‌دهد و گفتگو نويسي و تصوير پردازي و بازتاب عناصر سازنده جهان اشيا و طبيعت در قاب نثري تازه و پرخون در ساختارهاي متنوع روايي جستجوگر و بدعت‌گزار ارزنده‌اي‌ست...