نورالدين پسر ايران (خاطرات سيدنورالدين عافي)

... با صورت بر زمين خوردم. صداها، بوها، طعم خاك و خون... همه چيز قاطي شده بود و من در حالي كه روي زمين افتاده بودم با همه توانم سعي مي‌كردم بدانم چه شده است. سرم را به زحمت از زمين بلند كردم، اما هيچ‌جا را نمي‌ديدم. دستم را به صورتم بردم تا خاك و خون را از چشمانم كنار بزنم اما ناگهان دستم توي صورتم فرو رفت! مايعي گرم و لزج انگشتانم را خيس كرد. دلم ريخت. آيا صورتم له شده است؟ در اين لحظه...