هنر داستان نويسي (گزيده اي از گفت و گو با نويسندگان در پاريس ريويو)

هنگامي كه كتاب يا داستاني در دست نوشتن دارم هر روز بامداد هر چه زودتر پس از روشن شدن هوا شروع به كار مي‌كنم. آن موقع كسي مزاحم نيست و هوا خنك يا سرد است و همين‌طور كه مي‌نويسم گرم مي‌شوم. آن‌چه را قبلا نوشته‌ام مي‌خوانم و چون هميشه جايي قلم زمين مي‌گذارم كه مي‌دانم بعدش چه مي‌شود، از همان‌جا ادامه مي‌دهم. مي‌نويسم تا به جايي مي‌رسم كه هنوز رمقي باقي مانده است و مي‌دانم سپس چه اتفاق مي‌افتد. پس مي‌ايستم و به زندگي مي‌پردازم تا روز بعد كه دوباره به سراغش مي‌روم. براي مثال، اگر شش صبح دست به كار شده‌ام، ممكن است تا نيمروز ادامه دهم، يا پيش از نيمروز از نوشتن باز ايستم. وقتي دست از كار مي‌كشم بي‌اندازه تهي ، و در عين حال بي‌اندازه پر و سرشارم، مانند هنگامي كه به دلبر خود عشق مي‌ورزيد. اكنون هيچ چيز نمي‌تواند بيازارد، هيچ‌چيز نمي‌تواند رخ دهد، هيچ‌چيز مفهومي ندارد تا روز بعد كه دوباره دست به كار شوم. انتظار تا روز بعد دشوار است...