گوريل پشمالو

يوجين اونيل با گوريل پشمالو، آنا کريستي، و نخستين آدم يک «سه‌گانه» به سبک و سياق تراژدي‌هاي يونان باستان مي‌سازد تا بگويد در قرن بيست تراژدي با شکل و درون‌مايه‌هاي رايج در تراژدي‌هاي يونان همچنان شدني است. از اين حيث، مي‌توان او را، همانند استادش، ايبسن، سرگرم تجربيات نوين در ادبيات نمايشي و تئاتر دانست. ولي آنچه گوريل پشمالو را از دو اثر ديگر او متمايز مي‌کند، برجستگي سبک اکسپرسيونيستي آن است.
نمايشنامه گوريل پشمالو در سال 1922 روي صحنه رفت. نمايشنامه تصويري هولناک از يک زندگي شوم و ترسناک بود و سيلي سختي بود بر چهره سنت‌بارگان، چه در جامعه و جه در کار تئاتر. با اين حال انبوهي از همين مردم به تماشاي اين نمايشنامه مي‌نشستند و در حالي که به طرز استعاري و کنايه‌آميزي از نمايشنامه سيلي مي‌خوردند، مشتاقانه آن را ستايش مي‌کردند.آنچه براي تماشاگر جالب بود معناي نهفته در اين ضربه بود.
خود اونيل مي‌گويد: «جمعيت در تئاتر مي‌نشست و به حرف‌هاي کاملا مغاير با افکار و عادات زندگي روزمره‌اش گوش مي‌داد؛ با اين‌حال آنچه را که مي‌ديد و مي‌شنيد مي‌ستود.»