تمام چيزهايي كه جايشان خالي است

كمي ماليخوليا و اندكي ايده‌آليسم، فصل مشترك شخصيت نويسنده و آدم‌هاي قصه اوست. شخصيت‌هايي كه اگرچه در جمعند، تجربه عميقي
از تنهايي را بازگو مي‌كنند. پيتر اشتام مي‌گويد :
((توصيف بي‌پايان از اسباب و اثاث خانه را امري ملال‌آور مي‌دانم. از رنگ مو هم خوشم نمي‌آيد. دوست دارم خواننده، آدم‌هاي مرا با رفتارشان و از شيوه حرف‌زدنشان بشناسد.))