مدراتو كانتابيله

تكرار مي‌كنند. او به آرامي دست بر موهاي طلايي پريشانش مي‌كشد، همانسان كه كمي پيش، جاي ديگري اين كار را كرده بود. لب‌هاي او بي‌رنگ است. امشب فراموش كرد كه به آن‌ها ماتيك بزند. مي‌‌گويد: معذرت مي‌خواهم. فعلا يك سوناتين كوچك از ديابللي. سوناتين. از حالا؟ از حالا. به دنبال اين سوال سكوت برقرار مي‌شود. او، به لبخند ثابتش برمي‌گردد: جانوري در جنگل. مدراتو كانتابيله، او نمي‌دانست؟ نمي‌دانست.