اورليا پاريس

شب سر رسيده است. اکنون ديگر کلماتِ نوشته‌شده را نمي‌بينم. ديگر هيچ چيز نمي‌بينم مگر دستِ بي‌حرکتم که از نوشتن براي‌تان بازمانده است. اما زير شيشه‌ي پنجره هنوز آسمان آبي است. رنگ آبي چشمان اورليا پاريس بايد تيره‌تر شده باشد، مي‌دانيد، به‌خصوص در شب. آن روزها چشمانش رنگش را از دست مي‌داد تا بتواند به تاريکي زلال و بي‌انتهايي دست پيدا کند.
نام من اورليا اشتاينر است.
در پاريس زندگي مي‌کنم و پدر و مادرم در همين‌جا معلم‌اند.
هجده‌سال دارم.
مي‌نويسم.