سرزمين خيالي من (خاطرات ايزابل آلنده)

به يادم مي‌آيد كه خانواده‌ام و من، در حالي كه دست‌هايمان پر از بار و بنه بود سوار ترني شديم كه با سرعت لاك‌پشت از ميان بيابان بد آب و هواي آتاكاما به سوي بوليوي حركت مي‌كرد. خورشيد، صخره‌هاي داغ، كيلومترها سكوت و انزواي وهم‌آور ، گاه به گاه قبرستاني متروك، كلبه‌هاي مخروبه‌اي از گل و چوب، گرماي خشكي كه حتي پشه‌ها هم در آن زنده نمي‌مانند- تشنگي غير قابل سيراب شدن بود.