مباني جامعه شناسي هنر

جامعه‌شناسي هنر، دانشي ‹‹دوزيستي›› متشكل از دو ركن هنر و جامعه‌شناسي است. هنر واژه‌اي با بار ارزشي، از زمره علوم انساني است كه سرشتي كيفيت‌گرا دارد. زيباشناسان و فيلسوفان هنر كوشيده‌اند هنر را از زواياي سه گانه هنر، هنرمند و مخاطب بنگرند و با صورت‌بندي تعاريفي عمدتا ذات‌شناسانه، پرسش كلي چيستي هنر را پاسخ گويند. جامعه‌شناسي علمي كميت‌گراست كه به مطالعه اجتماع و نظام‌هاي انساني، روابط افراد با يكديگر و جامعه، نهادها و ساختارهاي اجتماعي مي‌پردازد، و نيز به موضوع ارتباطات انساني و چگونگي انتقال و خلق معني در بستر اجتماع، توجهي جدي دارد. جنبه اخير، در جامعه‌شناسي هنر حائز اهميت محوري است. قياس رويكرد علوم انساني و علوم اجتماعي به هنر، كه فصل مهمي از اين كتاب است، بازگشاينده دريچه وسيعي به روي بحث‌هاي جاري مطالعات فرهنگي و پژوهش‌هاي هنري است كه چالش گفتماني زيباشناسي و جامعه‌شناسي هنر در سر لوحه آن قرار دارد.
مجموعه حاضر ضمن بررسي رهيافت‌ها، نظريه‌ها و گفتمان‌هايي كه اساس مطالعات اجتماعي هنرها در زمان‌ها و مكان‌هاي گوناگون قرار گرفته‌اند، اهميت و نقش نهادهاي اجتماعي، فرهنگي، ديني، سياسي و اقتصادي تاثيرگذار بر آفرينش و بازآفريني هنرها را به تحليل و ارزيابي مي گيرد و بر شيوه‌هاي خلق آثار هنري، و عرضه و فروش آن‌ها، در دوره‌هاي مختلف نظر مي‌كند. هنر و ايدئولوژي، هنر و اخلاق، بررسي پايگاه اجتماعي و اقتصادي هنرمندان، نقش بازاريابان و منتقدان در كامياب ساختن آثار هنري، نقش هنر در بازتوليد منزلت اجتماعي، تحقيق درباره ريشه‌هاي اجتماعي معيارهاي ذوق و داوري و نيز عوامل اجتماعي، تفسيرها و ارزيابي‌هاي هنري، و ديگر دستاوردهاي جامعه‌شناسي هنر در عرصه‌هاي نظري و عملي از زمره بحث‌هاي اين مجموعه است.