سرمايه جوانمردي در دوران ميانه / همزيستي اتحاد و افتراق 2

با مطالعه منابع تاريخي و متون ادبي که ما را در شناخت اجتماعات دوران ميانه ياري مي‌دهند، تصويري شگفت‌انگيز از شبکه‌هاي همياري اجتماعي به‌دست مي‌آيد که چه در غرب مسيحي و چه در شرق اسلامي، با تکيه بر آداب اخلاقي و سنن آن جوامع شکل گرفته بودند: جوانمردان شمشير (در غرب شواليه‌ها و در شرق اياران/ عيّاران)؛ جوانمردان عبادتگاه (در غرب ديرنشينان و در شرق اهالي خانقاه‌ها)؛ و جوانمردان اصناف (در غرب اتحاديه‌هاي پيشه‌وران و بازرگانان و در شرق اصناف و انجمن‌هاي فتوّت). اين شبکه‌هاي همياري غالباً مستقل از حکومت‌ها فعاليت داشتند و شايد به‌يُمن وجود آنها بود که با تداول قدرت و رفت و آمد سلسله‌هاي پادشاهان و اميران و جابجايي کانون‌هاي قدرت سياسي، انسجام و موجوديت جوامع کم‌تر دچار تزلزل مي‌شد.
در کتاب سرمايه جوانمردي در دوران ميانه مي‌خواهيم ببينيم آيا مي‌توان در لابه‌لاي صفحات تاريخ جماعت‌هايي را سراغ گرفت که پيوندهاي مستحکم اعضايش را در کنار يکديگر قرار مي‌داد و از ديگران متمايز مي‌کرد، آنها را از برقراري پيوندهاي اخلاقي و اجتماعي گسترده‌ با جامعه بزرگتر باز نمي‌داشت؟ به‌بيان ديگر، آيا تشکل‌هايي مردمي وجود داشت که از سرماية اجتماعي درون‌گروهي فراوان بهره ببرند و در عين حال از سرماية اجتماعي ارتباطي حاصل از تعامل با بخش‌هاي ديگر جامعه نيز محروم نباشند؟ چه چيز باعث مي‌شد برخي از اين تشکل‌ها قادر به برقراري چنين موازنه‌اي بين روابط دروني و روابط بيروني باشند و تشکل‌هاي ديگر از آن بي‌بهره بمانند؟