آن سوي ديگر ميز

حوالي 1990 دنيا با کلمات رنگ مي‌‌گرفت و پيش مي‌رفت.
عهدها با دوري و فراق فراموش مي‌شدند.
دو کشور. دو شهر. دو نفر.
و نامه‌‌ها. هزاران نامه.
سال‌ها نامه‌نگاري بر فراز اقيانوس‌ها. ميان قلب‌ها.
ميان «آبي» که در لندن جراحي مغزواعصاب مي‌خواند و «اوما» که در کلکته تازه قدم به دنياي پزشکي گذاشته است. همان‌‌طور که احساساتشان بر کاغذ مي‌نشيند، زندگي‌شان هم در خلال همان واگويه‌هاي ظريف و گاه دلخورانه رو به تغيير مي‌گذارد.
نامه‌هايي در وصف رؤياها، خواسته‌ها، آرزوها، شکست‌ها و دوري‌ها. از روزگار بر وفق مرادي که رو به نابودي مي‌رود، ازدواجي نافرجام، قطع عضو و سرانجام رؤيايي که خلاف انتظار است.
نامه‌ها حرف مي‌زنند و حرف نمي‌‌زنند. نامه‌هايي از زمين و زمان، از همه‌چيز… نامه‌هايي با داستان‌هايي که هرگز فکرش را نمي‌کنيد.