دختري كه رهايش كردي

ديلي ميل درباره اين کتاب گفته است: «کتابي که نمي‌توانيد زمين بگذاريد.»
در بريده‌اي از کتاب مي‌خوانيم:
«بعد فهميدم که همون‌جا مي‌ميرم و در حقيقت ديگه واقعاً برام مهم نبود. همه‌ي بدنم از درد گُر گرفته بود، پوستم از تب تير مي‌کشيد، مفصل‌هام درد مي‌کردن، و سرم سنگين بود. پارچه‌ي کرباس پشت کاميون بلند شد و باز شد. يه نگهبان بهم دستور داد که برم بيرون، به‌سختي مي‌تونستم حرکت کنم اما اون منو مثل يه بچه‌ي سرکش، گرفت و هل داد بيرون. اين‌قدر لاغر و سبک شده بودم که تقريباً راحت پرت شدم.
صبح مه‌آلودي بود، ولي از همون فاصله مي‌تونستم يه حفاظ سيم‌خاردار و يه در بزرگ ببينم. بالاي اون در نوشته شده بود: «استروهن» مي‌دونستم اون چيه. يه نگهبان ديگه ازم خواست همون‌جا بمونم و بعد به‌طرف کيوسک نگهباني رفت. اون‌جا با هم صحبت کردن، بعد يکي‌شون به بيرون خم شد و به من نگاه کرد. اون‌ طرف رديفي از آلونک‌هاي کارخونه بود. يه جاي متروک بود با حال‌وهواي بدبختي که پوچي ازش مي‌باريد. تو دو گوشه، دو برج ديده‌باني با اتاقک قرار داشت و براي جلوگيري از فرار، اون جلو بود. اما اصلاً جاي نگراني نبود. مي‌دوني چه حسي داره وقتي خودتو به سرنوشتت مي‌سپري؟ يه‌جورايي بهت خوشامد مي‌گه.»