سنكا (زنان تروا و توئستس)

نام لوکيوس آنائيوس سنکا (4 قبل از ميلاد ـ 65 بعد از ميلاد) در مقام خطيب و فيلسوف رواقي چنان‌که بايست شناخته شده است. اما سنکا از بزرگ‌ترين نمايشنامه‌نويسان رم باستان نيز بوده است و آثار او هم به‌سبب کيفيت و هم به‌سبب جايگاهي که در تاريخ تراژدي غرب دارد، شايان توجه بيش‌تر است. سنکا مضمون نمايشنامه‌هاي خود را از اساطير يونان وام گرفته و همه نمايشنامه‌هايش، غير از توئستس، داستان‌هايي را باز مي‌گويد که قبلاً در آثار آيسخولوس و سوفوکلس و ائوريپيدس خوانده‌ايم. اما سنکا در ميان اين سه تن به ائوريپيدس بيش‌تر توجه داشت و اغلب تراژدي‌هايش برگرفته از آثار ائوريپيدس است. سنکا تراژدي يوناني را بر روي زمين آورد و به شخصيت‌هايش چهره‌اي کاملاً انساني بخشيد و شعري باشکوه و شيوا را در روايت اين غمنامه‌هاي ماندگار انساني به کار گرفت. مضمون آثار او بيش از هر چيز عشق و نفرت و انتقام است و در توصيف صحنه‌هاي هول‌آور بسي بي‌پرواتر از يونانيان عمل مي‌کند. در اهميت تأثير سنکا بر نمايشنامه‌نويسان عهد رنسانس و بعد از رنسانس ترديد روا نيست. او الهام‌بخش نمايشنامه‌نويسان عهد اليزابت بود و بدين‌سان پيوندي ميان دو دوره‌ي مهم تراژدي و نمايشنامه‌نويسي در غرب برقرار کرد و از اين روي چهره‌اي ماندگار در تاريخ اين هنر به‌شمار مي‌رود.