خودهاي فارسي خو (خاطرات خطه و خاستگاه ماقبل ملي گرايي)

معرفي كتاب:

تعلق داشتن به جهان فارسي خو مستلزم برخورداري از شيوه خاصي از ادراک بود؛ ادراکي که فرد با آن به دنيا نمي آمد، بلکه بايد آن را کسب مي کرد. از اين رو، فارسي خويي به معناي تعلق به يک جغرافياي مشخص نبود. فارسي خو بودن به معناي قرار گرفتن در شبکه اي از روابط با مردماني بود که اکنون در گروه هاي متفاوتي دسته بندي مي شوند. امروزه فهم اين روابط کهن ممکن نيست، مگر با تاريخي کردن دريافت هايمان از مفاهيمي همچون «مکان»، «خاستگاه» و «خود». با اين حال، در مسير اين تاريخي کردن، زبان تحليلي مدرن ما همچون مانعي در برابرمان قرار دارد؛ مانعي که مانا کيا در خودهاي فارسي خو تلاش کرده بر آن غلبه کند.
مانا کيا دانشيار دپارتمان مطالعات خاورميانه، آسياي جنوبي و آفريقا در دانشگاه کلمبياست. آثار پژوهشي او تاريخ فرهنگي، اجتماعي و انديشه در آسياي مرکزي، غربي و جنوبي در دوران مدرن را در بر مي گيرد. کيا مي گويد اصلي ترين پرسشي که او را به نوشتن خودهاي فارسي خو سوق داده اين بوده است که اگر بتوانيم از فراسوي چارچوب هاي ناسيوناليستي و تقليل گرايانه کنوني به گذشته بنگريم، چه تاريخ ها، جهان هاي معنايي، پيوند ها و تقسيم بندي هايي را در برابر خود مي يابيم. او به خوبي آگاه است که چنين پرسشي ممکن است ما را در خطر رمانتيزه کردن نوعي جهان شهرگرايي پيشامدرن قرار دهد؛ يعني تصور پهنه اي يکپارچه که مرزهاي ناسيوناليسم مدرن آن را از هم جدا نکرده بود. با اين حال، به اعتقاد او، درک وجوه اشتراک ميان بخش هاي بزرگي از آسيا، حتي براي رسيدن به فهمي حقيقتاً تاريخي از وجوه تمايز ميان آن ها، ضروري است.