همان است كه بود (توتاليتاريسم چگونه روسيه را بازپس گرفت)

معرفي كتاب:
من درباره روسيه قصه زياد شنيده ام، خودم هم چند تا قصه گفته ام. اواخر دهه هفتاد بود، يازده دوازده سالم بود که مادرم به من گفت اتحاد جماهير شوروي حکومتي توتاليتر است. مادرم داشت نظام شوروي را با نظام نازي مقايسه مي کرد، شهر وند شوروي کجا و چنين فکر و سخن هايي کجا؟ والدينم با قاطعيت به من گفتند که نظام شوروي تا ابدالآباد ماندگار است و به همين دليل بايد کشور را ترک کنيم.
اواخر دهه 1980 بود و من روزنامه نگاري جوانسال بودم، نظام شوروي در آستانه احتضار قرار گرفت و بعد به کلي ويران شد و يا اين طور گفتند. من به ارتش روزنامه نگاراني پيوستم که با تب و تاب، از استقبال کشورم از آزادي و سفرش به سوي دموکراسي مستند مي ساختند من دو دهه سوم و چهارم زندگي ام را صرف مستند ساختن مرگ دموکراسي روسي کردم که در واقع هيچ گاه به منصه ظهور نرسيده بود. در اين باره حرف و حديث ها متفاوت بود و از آدم تا آدم فرق مي کرد. خيلي ها سخت بر اين باور بودند که روسيه فقط دو قدم به طرف دموکراسي پيش رفته و بعد يک قدم پا پس کشيده بود، برخي تقصير را گردن ولاديمير پوتين و کاگ ب مي انداختند و ديگران تمام کاسه کوزه ها را سرِ عشق روس ها به مشت آهنين مي شکستند، اما برخي همچنان غربِ متکبرِ بي ملاحظه را مقصر مي دانستند. من از يک جاي کار مطمئن شدم که داستان زوال و سقوط رژيم پوتين را خواهم نوشت. مدتي بعد، ديدم دارم براي دومين بار روسيه را ترک مي کنم. اين بار زني ميانسال و بچه دار بودم. من هم مثل مادرم داشتم براي بچه هايم توضيح مي دادم که چرا ديگر نمي توانيم در مملکت خودمان زندگي کنيم.
ماشا گسن در همان است که بود، با دستمايه قرار دادن زندگي هفت شخصيت معمولي، شبه داستاني را از روسيه پساشوروي روايت مي کند تا نشان دهد چگونه روسيه بار ديگر به چنگ توتاليتاريسم گرفتار آمد.