دموكراتيك شدن فرهنگ

هر چقدر عليه فرهنگ مدرن سخن بگوييم، يک حسن او فراموش نمي‌شود و آن صداقتش است. فرهنگ‌هاي ديگر شايد آرمان‌هاي والاتر، مدينه فاضله‌هاي جذاب‌تر، يا واقعيت‌هاي رنگارنگ‌تري مطرح کرده باشند، يا در ظرايف و لطايف فرهنگي غناي بيشتري از خود نشان دهند، ولي عصر مدرن همه‌ي آنها را براي رسيدن به حقيقت بدون آرايش و عاري از کذب فدا کرده است و به همين دليل است که همه‌ي فاصله‌گذاري‌ها را کنار مي‌گذارد. فرد در اين فرهنگ مي‌خواهد خودش باشد، همان‌طور که واقعاً هست نه آ‌ن‌طور که پايگاه اجتماعي‌اش نشان مي‌دهد، و اين همان اوجي است که فرد مدرن ممکن است بدان دست يابد، نارضايتي از آن نوع رابطه با خويشتن که توسط جامعه تعيين شده است. البته رسيدن به اين تعالي بي‌هزينه نيست. اول از همه احساس امنيت بر باد مي‌رود، احساسي که فقط پايگاه اجتماعي دقيقاً تعريف‌شده به آدمي مي‌دهد. در جامعه‌هاي سنتي منزلت‌مدار تصميم‌گيري آسان است، هرکس مي‌داند چه چيز را مي‌تواند آرزو کند و چه چيز ممکن است به دست آورد. درست برعکس در زندگي مدرن هيچ پايگاه مطمئني وجود ندارد، فقط مبارزه‌ي بي‌پايان وجود دارد و بس… پس اگر جامعه‌ي مدرن ديگر نمي‌تواند مثل گذشته بر اساس سلسله‌مراتب ثابت و تغييرناپذير خود مبنايي براي ارزيابي ما از خويشتن خويش فراهم آورد،‌ مي‌بايست سعي کنيم و الگوهاي جديدي براي ارزيابي خود بر اساس حقايق اصيل‌تر و عميق‌تر انساني به‌وجود آوريم. اين است وظيفه‌ي واقعي عصر مردم‌سالاري، وظيفه‌اي که هنوز به انجام نرسيده است.