نمايي روشن تر (بينشي جديد در مدل مدرسه سادبري ولي) / سخنراني هاي بزرگداشت سي سالگي

از متن كتاب:
در مدرسه‌هاي قبلي‌ام وارد کلاسي مي‌شدم که معلم پشت ميز نشسته بود و هر آنچه مقرر بود به مدت چهل‌پنج دقيقه براي يکي دو سال درس مي‌داد. معلم‌ها خودروي‌شان را از جايي در محوطه، خارج از تيررس ما، پارک مي‌کردند. جداي از ما غذا مي‌خوردند. در جايي که دانش‌آموزان نشنوند، با هم گپ مي‌زدند.
بعد به سادبري ولي آمدم و ديدن اين‌که کارمندان چه وسيله‌اي (دوچرخه، موتورسيکلت، ماشين…) مي‌رانند، محشر بود. محشر بود که مي‌ديدم مي‌نشينند ناهار مي‌خورند و مي‌توانم کنار آن‌ها بنشينم و ببينم چه مي‌خورند و آيا آداب غذاخوردن را مي‌دانند؟ چند دست لباس متفاوت مي‌پوشند، در هواي سرد چه مي‌پوشند و آيا کلاه سر مي‌گذارند؟ تا پانزده‌سالگي خيلي اين فرصت پيش نيامده بود که با بزرگسالان در محل کارشان معاشرت کنم ولي با آمدن به سادبري ولي و ديدن هرروزه‌ي بزرگ‌ترها در محل کارشان مي‌توانستم ببينم چطور زندگي مي‌کنند و از اين بستر زندگيِ واقعي توشه‌هاي بسياري بردارم.