درون اردوگاه ها (تبعيدگاه هاي تك چين)

سال‌هاست که منطقه وسيعي در شمال غرب چين بستر انواع جديدي از خشونت حکومتي و استعمار است و بيش از يک‌‌و‌نيم‌ميليون مسلمان اويغور در اردوگاه‌هاي اقامت اجباري و کارخانه‌هاي مربوط به اين اردوگاه‌ها ناپديد شده‌اند.
درن بايلر، يکي از متخصصان پيشتاز جامعه اويغورها و سامانه‌هاي نظارتي چين، با اتکا به ساعت‌ها مصاحبه با نجات‌يافتگان اين اردوگاه‌ها، هزاران سند دولتي و بيش از يک دهه پژوهش نشان مي‌دهد که چگونه شبکه گسترده‌اي از فناوري شرکت‌هاي خصوصي (تشخيص چهره، صدا و داده‌هاي تلفن‌هاي همراه) به حکومت و شرکت‌ها اين امکان را داده است که ميليون‌ها اويغور را به سبب فعاليت‌هاي ديني و فرهنگي‌شان وارد فهرست سياه کنند. آن‌ها بازداشتي‌ها را به اتهام «جرم‌هاي پيشاوقوع»ي که گاهي صرفاً شامل نصب اپليکيشن‌هاي شبکه‌هاي اجتماعي است براي «آموزش» به اردوگاه‌ها مي‌فرستند و مجبورشان مي‌کنند دولت چين را بستايند، اسلام را انکار و خانواده‌هايشان را تقبيح کنند و در کارخانه‌هاي مربوط به اردوگاه‌ها رايگان يا در ازاي دستمزدي بسيار اندک کار کنند.
بايلر به سين‌کيانگ مي‌رود تا نشان دهد آسايش حاصل از استفاده از تلفن‌هاي هوشمند براي اويغورها به چه فاجعه‌اي تبديل شده و فناوري رايج در سرتاسر جهان، که شرکت‌هايي از سياتل تا پکن آن را توليد مي‌کنند، اشکال جديدي از خفقان را براي مردم سرتاسر جهان به وجود مي‌آورد.